اضافه‌کاری به ساعاتی اطلاق می‌شود که کارگر بیش از ساعات موظفی هفتگی (معمولاً ۴۴ ساعت در هفته) مشغول به کار بوده است. طبق قانون کار، هر ساعت اضافه‌کاری باید با ضریب ۱.۴ محاسبه شود. برای مثال، اگر کارگری در یک هفته ۵ ساعت اضافه‌کاری داشته باشد، آن ۵ ساعت باید در عدد ۱.۴ ضرب شود و نتیجه، به‌عنوان مبلغ اضافه‌کاری به حقوق ماهیانه افزوده شود.

وظایف تعهدات کارگر در قبال کارفرما مشخص بوده و طبق توافق و قرارداد کاری خواهد بود. در صورتی که کارگر وظایف محوله را به شکل صحیح انجام دهد نباید از جانب کارفرما تحت فشارهای غیرموجه باشد.

در صورتی که کارفرما ادعای کارکرد کمتر از 16 ساعت ادعایی کارگر را داشته باشد و مدارکی ارائه نکند هیات رسیدگی کننده می تواند پرونده را جهت روشن شدن موضوع و ساعت کار به تحقیق و بازرسی از محل ارجاع دهد.

دریافت مرخصی یک حق قانونی برای کارگران و کارمندان است که در قانون پیش‌بینی شده و به آنها اجازه می‌دهد در روزهای غیرتعطیل و در شرایط ضروری بدون حضور در محل و به منظور انجام کار شخصی و پیش‌آمده از مرخصی استفاده کنند.

نوبت کاری شکل های ساده و پیچیده ای دارد و در هر کارگاه ممکن است با کارگاه دیگر متفاوت باشد لذا نمی توان همه انواع نوبت کاری را پیش بینی کرد. در مثال های زیر انواع ساده از نوبت کاری ها برای آشنایی و بحث گردش در طول یک ماه آورده شده است.

به‌ گفته مدیرعامل سازمان تأمین‌اجتماعی؛ اصلاح آیین‌نامه مربوط به مشاغل سخت‌ و زیان‌آور نیز در دستور کار است. درجه سختی و زیان‌آوری مشاغل، با توجه به‌ میزان سختی کار باید در همکاری جامعه کارگری، کارفرمایی و مجلس باید تعیین شود.

تغییر آیین‌نامه مشاغل سخت و زیان‌آور، در اتاق بازرگانی ایران، آن‌هم بدون حضور گروه کارگری، در واقع یک اقدام سیستماتیک و اساسی برای تضییع حقوق همین کارگران است.