بعد از صدور آن رای، برخی از اشخاص کم اطلاع، به غلط در این‌خصوص اظهار نظر کردند و فایل‌های ویدیویی متعددی از آن در فضای مجازی منتشر شد و این‌گونه عنوان شد که مزایای رفاهی و انگیزه‌ای، در سال ۱۴۰۳ تابع بودجه سنواتی است و مشمول مالیات حقوق قرار دارد!

با وجود اینکه دیوان عدالت اداری رأی داده بود که دیگر نیازی به ارائه‌ی نامه‌ی عدم نیاز از سوی کارفرما نیست، اما همچنان از کارگران این نامه را می‌خواهند و خب ممکن است کارفرمایی به خاطر لجبازی با کارگر این نامه را در اختیار قرار ندهد و مسیر کارگر را برای دریافت بیمه بیکاری طولانی‌تر کند.

با رای هیات عمومی دیوان عدالت اداری، کارگران شاغل در کارهای با ماهیت دائم جهت دریافت بیمه بیکاری نیاز به ارائه نامه عدم نیاز از سوی کارفرما ندارند.

پرداختی تحت عنوان حق، اولاد حق عائله مندی رفاهیاتی مانند ایاب ذهاب، مهد کودک و... که به شاغل پرداخت میشود صرف نظر از این که اصولاً در هنگام پرداخت مشغول به فعالیت بوده یا در مرخصی استعلاجی یا استحقاقی و یا نحو آن به سر میبرد (بدون این که در قبال میزان کارایی و بهره وری و فعالیت وی باشد) از شمول مالیات حقوق خارج بوده و به عبارتی معاف از شمول مالیات حقوق است.

اصلاح رأی شماره 2727 در خصوص علی الحساب بودن تسویه سالانه حق سنوات قراردادهای کار (رأی شماره 249 مورخ 9/2/1399 هیئت عمومی دیوان عدالت اداری)

با توجه به رای دیوان عدالت اداری و قطعی شدن و ثبت در روزنامه رسمی از این به بعد برای مراجع حل اختلاف کار مفاد این رای لازم الاجرا می باشد.

در سال ۱۴۰۱ قانونی وضع شد تحت عنوان قانون اصلاح قانون بودجه سال ۱۴۰۱ و ترمیم حقوق کارکنان و بازنشستگان کشوری و لشکری که در این قانون امتیازی با عنوان ترمیم حقوق برای مستخدمین دولت پیش بینی و در آن تصریح شده بود به صورت ثابت در احکام کارگزینی درج شود.