بر اساس ماده ۵۱ قانون کار جمهوری اسلامی ایران، ساعات کار روزانه کارگران نباید از ۸ ساعت در روز یا ۴۴ ساعت در هفته تجاوز کند. همچنین هرگونه تغییر در شرایط کار، از جمله زمان شروع یا پایان کار یا شیوه انجام آن (مانند حضوری یا دورکاری)، مشروط به اطلاع و رضایت کارگر است، به‌ویژه اگر این تغییرات تأثیر عمده‌ای بر زندگی فردی کارگر داشته باشد.

یک فوتبالیست معمولی در لیگ برتر ایران دستمزد سالانه ۴۰ میلیارد تومانی می‌گیرد که یک کارگر برای کسب این پول باید ۲۵۶ سال کار کند.

طبق تبصره ماده ۲۱ قانون کار، کارگری که استعفا می‌دهد باید حداقل یک ماه پس از ارائه استعفای کتبی به کار خود ادامه دهد و پس از آن حتی بدون اتمام قرارداد کار می‌تواند از حضور در کار خودداری کند. لازم به توضیح است که در صورتی که قرارداد کار مدت موقت باشد در زمان اتمام قرارداد کار رعایت این شرط لازم نیست و کارگر با اتمام قرارداد کار می‌تواند از تمدید و حضور در سر کار خودداری کند.

نبود بیمه نه‌فقط زندگی شخصی کارگران را در معرض خطر قرار می‌دهد، بلکه تبعات اقتصادی و اجتماعی سنگینی نیز برای جامعه دارد. با افزایش شمار کارگران بدون بیمه بار مالی درمان بر دوش خانواده‌ها سنگین‌تر می‌شود,فقر در دوران سالمندی و پیری افزایش می‌یابد,نهادهای تامین اجتماعی با کمبود منابع مواجه می‌شوند وبی‌اعتمادی به قانون و افزایش نارضایتی‌های اجتماعی تقویت می‌شود.

طبق مواد 24 و 27 قانون کار و سایر مواد قانونی در ارتباط با پرداخت مزایای پایان کار (سنوات) مبنا و ماخذ محاسبه سنوات آخرین مزد کارگر بوده و موعد پرداخت سنوات زمان اتمام قرارداد کار است.

در صورت دوری کارگاه و عدم کفایت وسیله نقلیه عمومی، کارفرما باید برای رفت و برگشت کارکنان خود وسیله نقلیه مناسب در اختیار آنان قرار دهد

برای محاسبه تأثیر حضور در روزهای تعطیل رسمی، مجموع ساعات کار ماهانه با ساعات کار قانونی و موظفی آن ماه مقایسه می‌شود و ساعات کار مازاد بر موظفی به عنوان اضافه‌کاری محسوب می‌شود.