دوره انتظار خانه دار شدن به بیش از ۱۰۰ سال رسیده است و هیچ متقاضی مصرفی در دهک های میانی و پایین به طور مطلق نمی تواند مسکن خریداری کند. حتی نگهداری مسکن برای صاحبان املاک هم سخت است. یعنی حتی برای تعمیرات جزیی مسکن نیز مالکان با چالش مواجه هستند و نمی توانند هزینه های سنگین آنرا پرداخت کنند.

در واقع یک کارگر حداقل‌بگیر باید بیش از ۱۷۰ سال کار کند و بخشی از درآمد خود را هر ماه پس‌انداز کند تا بتواند یک آپارتمان ۸۰ متری خریداری کند و این در حالیست که در واقعیت چنین معادله‌ای به دیوار بسته برمی‌خورد چراکه یک کارگرِ بی‌خانه که مستاجر است، اصولاً توان پس‌انداز ماهانه ندارد؛ همان اجاره خانه را «اگر» بتواند بپردازد خیلی هنر کرده، تازه اگر بتواند.