حوالی ساعت ۱۱ ونیم شب گذشته (۳۰ تیر ماه) یک کارگرِ حدودا ۲۹ساله که پیش از این در مجتمع پتروشیمی ارغوان گستر به عنوان کارگر پیمانکاری مشغول به کار بود، به دلیل مشکلات مالی ناشی از بیکاری اقدام به خودکشی کرد.

روز دوشنبه ٢٣ بهمن کارگری به نام عبدالرحمن احمدی اهل روستای خرکه و ساکن محله فرجه به خاطر عدم توانایی در تامین هزینه درمان چشم خود به مبلغ ٧٠ میلیون که دچار نارسایی شده بود، دست به خودکشی زد و به زندگی خود پایان داد.

اخیراً چند تن از کارگران به علت اخراج در محیط کارخانه خودکشی کرده‌اند، درحالی‌که می‌دانیم بیکاری اگر همراه با امید به اشتغال مجدد باشد، مشکل حادی نیست و کارگران را به چنین واکنشی تشویق نمی‌کند، فقط هنگامی که بیکاری معادل سقوط اقتصادی و منتفی شدن اشتغال بعدی باشد آنان را به مرز خودکشی می‌رساند.

به راحتی اخراج می‌کنند بدون آنکه حتی نیازی به توضیح ببینند، به راحتی حقوق نمی‌دهند، به راحتی بیمه رد نمی‌کنند و اصلا به راحتی قانون را زیر پا می‌گذارند بدونِ آنکه ذره‌ای بازخواست شوند. این وضعیت البته خاصِ کارگران چوار نیست که مربوط به کلِ کارگرانی است که حداقل قوانینِ حمایتی‌شان مدتهاست از کار افتاده، هیچ راهِ قانونی‌ای برای رسیدن به حقوقشان ندارند.

انوری (عضو شورای شهر ایلام) در این رابطه به ایلنا گفت: من مساله را پیگیری کردم؛ خودکشی این کارگر ارتباطی با پرداخت حقوق نداشته است.

ظاهراً این کارگر بعد از سال‌ها سابقه کار به حکم کارفرما تعدیل و بیکار شده بود. وی با حلق‌آویز کردن به زندگی خود خاتمه داده است.

یک منبع خبری کارگری شرکت رجا از خودکشی یکی از کارگران این مجموعه خبر داد.