طبق ماده ۶ قانون بیمه بیکاری، برای استفاده از مقرری بیمه بیکاری، بیمه شده قبل از بیکار شدن باید حداقل ۶ ماه سابقه «پرداخت حق بیمه» داشته باشد.

افرادی که به دلیل تغییرات به وجود آمده در ساختار اقتصادی و به تشخیص وزارتخانه ذیربط و تائید شورای عالی به صورت موقف بیکار شده‌اند، بیکار به حساب نخواهند آمد. به‌عبارتی ‌دیگر، مشمول این قانون نخواهند شد.

حکم صادره مدرکی کافی برای دریافت بیمه بیکاری می باشد، در این صورت نیازی به نامه عدم نیاز و قرارداد کار نمی باشد.

نکته حائز اهمیت این است که کارگرانی می‌توانند از شرایط دریافت مقرری بیمه بیکاری سازمان تأمین اجتماعی برخوردار شوند که قرارداد کار کوتاه مدت یا موقت داشته باشند و اگر مدت زمان قرارداد کار به اتمام رسیده باشد یا موفق به اشتغال در محل کار جدید نشده باشد می‌تواند نسبت به دریافت مقرری بیمه بیکاری اقدام کند.

اخباری که رسانه‌ای شده است، ظاهر ساده‌ای دارد؛ «اصلاح»، در مجموع عبارت قشنگی در عنوانِ یک خبر است، اما زیر پوستِ این ظاهراً اصلاح، تیغِ تعدیل کمین کرده است و به دنبال فرصت می‌گردد، فرصتی مناسب تا یک برش بزرگ بر تن حقوق نحیف کارگران وارد کند، همان کارگرانی که اگر نه یک شیفت، یلکه دو یا سه شیفت هم کار کنند بازهم از هزینه‌های زندگی عقب می‌مانند، بازهم اجاره خانه را که بدهند، سفره‌هایشان خالی‌ست.

پیشنهاد دادیم مقرری مجردینی که بالای ۲۴۰ ماه بیمه‌پردازی دارند، حداکثر ۲۴ ماه و مقرری متاهلین حداکثر ۳۰ ماه تعلق بگیرد. این عدد قبلا ۳۶ ماه برای مجردین و ۵۰ ماه برای متاهلین بود که شاید با این کار، افراد انگیزه‌ای برای بازگشت به کار نداشتند. با اصلاح قانون بیمه بیکاری کمک بیشتری به پایداری صندوق و ثبات بازار کار می‌شود.

چنانچه این شخص بدون این‌که اطلاع دهد دوباره شاغل شده باشد و همچنان مقرری بیمه بیکاری را دریافت کند، به بازپرداخت مقرری دریافتی از زمان اشتغال جدید، ملزم می‌شود.