در واقع یک کارگر حداقل‌بگیر باید بیش از ۱۷۰ سال کار کند و بخشی از درآمد خود را هر ماه پس‌انداز کند تا بتواند یک آپارتمان ۸۰ متری خریداری کند و این در حالیست که در واقعیت چنین معادله‌ای به دیوار بسته برمی‌خورد چراکه یک کارگرِ بی‌خانه که مستاجر است، اصولاً توان پس‌انداز ماهانه ندارد؛ همان اجاره خانه را «اگر» بتواند بپردازد خیلی هنر کرده، تازه اگر بتواند.

کارگر باید یکسال کار کند تا بیمه شود یا دوره آزمایشی بیمه ندارد! این تصور نیز اشتباه است. کارگر از روز اول اشتغال باید نزد سازمان تامین اجتماعی بیمه شود. هر رویکردی غیر از این خلاف قانون است.

سازمان تامین اجتماعی: برای افرادی که ۵ یا ۱۰ روز بیمه شده اند امکان بررسی وجود ندارد چرا که این افراد در همان زمان باید به این موضوع رسیدگی می‌ کردند.

مقصود از مدت خدمت نظام‌وظیفه کلیه زمان قانونی خدمت سربازی انجام‌شده مندرج در کارت پایان خدمت صادره از سوی سازمان نظام وظیفه است؛ بنابراین احتساب بخشی از این مدت (مثلا یک سال) به دلیل عدم پیش‌بینی در قانون امکان‌پذیر نخواهد بود

مطابق با قانون تامین اجتماعی «هر فرد پس از آغاز بیمه‌پردازی می‌تواند از تأمین‌ اجتماعی خدمات بیمه‌ ای و درمانی را در چارچوب ضوابط سازمانی مطالبه کند و اگر بیمه‌ شده در روزهای اول اشتغال، دچار حادثه ناشی از کار شود، سازمان تأمین‌ اجتماعی بدون لحاظ سابقه بیمه‌ پردازی از بیمه‌ شده حمایت می‌کند» و مستمری ازکارافتادگی برقرار می‌شود.

با توجه به اینکه در ماده ۵۱ قانون کار، صراحتاً عنوان شده مجموع ساعات کار مشمول این قانون در هر هفته نباید از ۴۴ساعت تجاوز کند، بنابراین غالب کارفرمایان شاغلان ناقص، به این تفسیر که حداقل ساعت کار در هفته باید ۴۴ساعت باشد، از ارائه خدمات و مزایای قانون کار و تأمین اجتماعی به نیروی کار خود سر باز می‌زنند.

برای پاسخ به این سوال که که آیا انتقال حقوق بازنشستگی در زمان حیات امکان‌پذیر است؟ باید به قانون تامین اجتماعی و قانون استخدام کشوری مراجعه نمود.