افراد شاغل در مؤسسات و شرکت‌های دولتی مشمول قانون تأمین‌ اجتماعی در ایام مرخصی بدون حقوق از حالت اشتغال خارج می‌شوند و تابع هیچ یک از نظام‌های بیمه‌ ای نیستد؛ در صورت تمایل و احراز شرایط مقرر می‌توانند نسبت به ادامه بیمه خود به طریق ادامه بیمه به طور اختیاری یا بیمه صاحبان حرف و مشاغل آزاد با رعایت سایر شرایط مقرر، اقدام کنند.

براساس آخرین گزارش حوزه بیمه‌ ای ، در بین افراد شاغل ۵.۲ میلیون نفر را برآورد کرده بودند که شاغل هستند و فرار بیمه‌ ای دارند یا پاره وقت هستند و بیمه‌ شان واریز نمی‌شود.

نگاهی به شرایط امروز ارزش کار و تولید بیندازیم: کارگران و حقوق‌بگیران در کجای هندسه اقتصاد و تولید کشور قرار دارند؟ رابطه مستقیم درآمد و ثروت با کار و تلاش چگونه تعریف شده است؟

عضو کارگری شورایعالی کار در پاسخ به این سوال که «اگر موضوع ترمیم دستمزد کارگران در جلسه‌ی شورای عالی کار به نتیجه نرسید، قدم بعدی نمایندگان کارگری چیست؟» گفت: تشکل‌های کارگری باید در این خصوص تصمیم بگیرند.

در واقع یک کارگر حداقل‌بگیر باید بیش از ۱۷۰ سال کار کند و بخشی از درآمد خود را هر ماه پس‌انداز کند تا بتواند یک آپارتمان ۸۰ متری خریداری کند و این در حالیست که در واقعیت چنین معادله‌ای به دیوار بسته برمی‌خورد چراکه یک کارگرِ بی‌خانه که مستاجر است، اصولاً توان پس‌انداز ماهانه ندارد؛ همان اجاره خانه را «اگر» بتواند بپردازد خیلی هنر کرده، تازه اگر بتواند.

افرادی که در مقاطعی اشتغال به کار نداشته اند و حق بیمه برای آنها پرداخت نشده و میان سوابق بیمه ای آنها خلا ایجاد شده است، سابقه بیمه ای برای آن مقاطع ایجاد نمی شود.

کارگر باید یکسال کار کند تا بیمه شود یا دوره آزمایشی بیمه ندارد! این تصور نیز اشتباه است. کارگر از روز اول اشتغال باید نزد سازمان تامین اجتماعی بیمه شود. هر رویکردی غیر از این خلاف قانون است.